Mashāri'ul Ashwāq ilā Masāri'ul Ushāq wa Muthīr Al-Gharām ilā Dārus Salām Ni Shaykh Abī Zakariyyah Al-Dimashqī Al-Dimyatī "IBN NUHĀS"
Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain Mashāri'ul Ashwāq ilā Masāri'ul Ushāq wa Muthīr Al-Gharām ilā Dārus Salām (Mga Daan ng Pagkagiliw Tungo sa Kamatayan ng Nagmamahal at Pagpapatubo ng Pag-ibig sa Dārus Salām) Ni Shaykh Abī Zakariyyah Al-Dimashqī Al-Dimyatī "IBN NUHĀS" Tungkol sa May Akda: Siya si Ibrāhīm Muhammad Al-Dimashqi Al-Dimyatī (namatay noong 814 Hijri), at kilala rin bilang si Abī Zakariyyah o Ibn Nuhās. Siya ay isang iskolar mula sa nakaraan at nabanggit ng dakilang iskolar na si Hafidh Ibn Hājar Al-Asqalānī 1 sa sumusunod na mga salita, "Siya ay hindi mai hiwalay sa Jihād sa pangunahing-hanay (sa digmaan) ng Dimyat, at ito ay isang ganap at mahusay na katangian". 1 (Ang may Akda ng Fathu'l Bāri, ang pinakamahusay na pagpapaliwanag sa koleksiyon ng mga Sahīh Ahādith ni Al-B ukhārī)
Ano ang sinasabi ng ibang mga iskolar tungkol sa kanya? Sinabi ni As-Sakhāwī 2 : "Siya ay nagpunyagi sa paggawa ng kabutihan, at mas pinili ang pagiging hindi-tanyag, hindi siya naging mayabang dahil sa kanyang kaalaman, sa halip maaaring yaong mga hindi nakakakilala sa kanya ay iisipin na siya ay isa lamang pangkaraniwan, dahil sa kanyang kaaya-ayang anyo, magandang balbas, matipuno at pantay na pangangatawan, labis siyang nagsagawa ng Ribāt 3 at Jihād hanggang sa siya ay ma-shahīd". Si Abū 'Imād ay nagsabi: "Ang Shaykh, ang Imām, ang iskolar, at ang huwara n". Noong taong 814 Hijri, inatake ng mga kaaway ang mga mamamayan ng At-Tīnah, isang nayon sa Ehipto, at ang mga mamamayan ng Dimyat ay humayo para sila ay tulungan, ang pinakakilalang tao sa kanila ay si Ibn Nuhās. Pagkaraan, doon ay sumiklab ang malaking digmaan sa pagitan ng dalawang panig at napaslang si Ibn Nuhās habang umaatake sa mga kalaban, hindi (habang) umaatras. Binanggit ng makabagong mga iskolar ang kanyang mga gawa sa mga sumusunod: Sinabi ni Abū 'Abdul-Fātih 'Alī Bin Hāj 4 tungkol mismo sa sipi na ito: "Ang pinakamahusay na aking nabasa mula kay Ibn Nuhās Ad-Dimyatī ay ang pagsisiyasat na kung saan ay nagpapaliwanag ng mga kadahilanan ng pa gpapaiwan mula sa Jihād Fī Sabīlillāh (Pakikipaglaban para sa Kapakanan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā), kaya nais kong sipiin ito sa kabuuan nito na kung saan ay naglalaman ng mga kapakinabangan para sa lahat ng mga kapatiran, marahil ay gigisingin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang natutulog na mga may-malasakit..." 5 Ang Shahīd 'Abdullāh Azzam 6 ay nagsabi: "Ito ang pinakamahusay na aklat na naisulat tungkol sa Jihād". 2 (Isa sa mga tanyag na estudyante ni Ibn Hājar) 3 (Ang terminong ginamit; na ang ibig sabihin ay - pagbabantay ng mga pangunahing-hanay at ang pagh ihintay bago makasagupa ang mga kalaban sa digmaan) 4 (Nakakulong na iskolar at lider sa Algeria) 5 (Ghayāt Al-Murād Fī Ghadāya Al-Jihād ni Shaykh 'Alī bin Hāj) 6 (Pinaslang na Shaykh na kung saan ay tinuran ng Time Magazine na, "Siya ang responsable sa pag bibigay-buhay ng Jihaad sa kasalukuyang siglo)
Ang Pakahulugan ng Jihād: Ang pang-wikang pakahulugan: Lisān Al-'Arāb: Pakikipaglaban sa kaaway. Mujām Matn Al-Lūghah: Ang Jihād ay karaniwang ginagamit para tumukoy sa pagsasagawa ng digmaan para sa kapakanan ng Al-Haqq (Katotohanan). Sa Islamikong terminolohiya, ito ay nangangahulugan ng: Ang panawagan (da'wah) tungo sa tunay na Deen at ang pakikipaglaban sa pamamagitan ng kaluluwa (ie. buhay) at kayamanan ng isang tao laban sa sinomang magwaksi dito. (Al-'Inayah Sharh Al-Hidayah -- Madhāhab Hanafi) Ang Jihād: ay pakikipaglaban. (Al-Shīrazi sa Al-Muhādhab -- Madhhab Shāfi'ī) Ang Jihād ay: ang pagdigma ng mga Muslim sa mga hindi-muslim (Kuffār) na walang kasunduang pangkapayapaan sa mga Muslim at ang pakikipaglaban ay para sa kapakanan na - mangibabaw ang Salita Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā. Ang Jihād ay ang pakikipaglaban din sa mga Kuffār na umaatake mga sa teritoryo ng mga Muslim at ito rin ay ang - pag-atake ng mga Muslim sa mga Kuffār sa sarili nilang mga lupain. (Mawāhib Al-Jalīl Fī Sharh Mukhtasar Khalīl -- Madhhab Māliki). Ang Jihād ay isang lunas para sa indibiduwal at ng pamayanan. Nilulunasan nito ang indibiduwal sa pamamagitan ng pag-alis sa kanya mula sa sakit ng Kufr (kawalan ng pananampalataya) patungo sa kabutihan ng Islām. Ang kawalan ng pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang pinaka-malaking karamdaman sa lahat at ang pinaka-nakakapinsala sa lahat ng sangkatauhan, samantalang ang Islām ay ang siyang kumpletong lunas. Nilulunasan ng Jihād ang pamayanan sa pamamagitan ng pag-alis sa mga pinagmumulan ng kurapsyon at pang-aapi. Ang pagpapabaya sa mga Kuffār na ligtas ay nagpapalala sa sakit, at pinalalakas at pinahihintulutan nitong kumalat ang kanser. Kung gayon, ang Islām ay hindi yayabong at ang mga Muslim ay hindi makapamumuhay sa kapayapaan hangga't ang sakit ay hindi nalulunasan. Kung posibleng lunasan ang karamdaman sa pamamagitan ng paggamit ng gamot, kung gayon ito ang gawin. Kung hindi, ang bahaging may inpeksiyon ay dapat na putulin kahit na ang pagputol ay maaaring magsanhi ng kirot at pagdurusa sa katawan. Ngunit pagkaraan, walang sinomang makapagsasabi na ang pagpuputol ay malupit at di-makatao. Iyan ang eksaktong papel na ginagampanan ng Jihād sa Islām. Una, ang mensahe ay dapat na maiparating sa pamamagitan ng mapayapang pamamaraan. Kapag ang mapayapang pamamaraan ay maubos na, at hindi nito inani ang kanyang nga bunga, ang tagapag-tangan ng Katotohanan ay nararapat na hugutin na ang kanilang mga espada, at makipaglaban upang ang Salita Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ay mapangibabaw.
Mahahalagang Termino: Ribāt: Ito ay ang pagkakatalaga (upang magbantay) sa isang karatig lupain ng mga kaaway para sa layunin ng Jihād. Ang lupain ng Ribāt ay isang lupain na nasa ilalim ng banta ng pag-atake mula sa mga kaaway ng Islām. Ang taong nakatalaga sa Ribāt ay tinatawag na Murābit. Ghazwah: sa pang-wika, ito ay tumutukoy sa "pagtugis". Ito ay ginagamit sa Islamikong Terminolohiya para tumukoy sa pagtugis sa mga kalaban upang sila ay kalabanin. Ang Pagbabatas ng Jihād: Mayroong dalawang uri ng Fardu (Obligasyon) sa Islām: Fardu 'Ayn at Fardu Kifāyah. Ang Fardu 'Ayn (Obligasyon ng bawat isa): Ito ay ang sapilitang obligasyon na dapat na isagawa ng bawat isa. Ang halimbawa ng ganitong uri ng obligasyon ay ang limang beses na pagdarasal (As-Salāt) at ang pag-aayuno (As-Sawm) sa Buwan ng Ramadhān. Ang Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon): Ito ay sapilitang obligasyon na dapat isagawa. Kapag ang ilang mga Muslim ay isinagawa ito, kung gayon ang mga nalalabi ay ligtas na sa obligasyon. Ang halimbawa ng ganitong uri ng obligasyon ay ang pagtataguyod ng kabutihan at pagbabawal sa kasamaan. Ito ay isang obligasyon na dapat isagawa sa Ummah. Kapag ang ilang mga Muslim ay nagsagawa na nito, kung gayon ang nalalabi ay ligtas na sa obligasyon, subali't kapag hindi nila isinagawa - ang buong Ummah ng mga Muslim ay nagkakasala hanggang sa ang obligasyon ay maisakatuparan. Ang isa pang halimbawa ay ang (pagsasagawa ng) Adhān. Ayon sa ilang paaralan ng Madhhab, ang (pagsasagawa ng) Adhān ay Fardu Kifāyah. Kapag ang Ad haan ay hindi naisagawa sa isang pamayanan ng mga Muslim, kung gayon lahat sila ay mananagot para dito hanggang sa isa sa kanila ay magsagawa nito. Ang Jihād ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon). (Isang kautusan na kung saan ay sapilitan para sa lahat na ito ay isagawa, ngunit kapag ang ilan ay nagsagawa na nito, ito ay sapat na). Ito ang opinyon ng karamihan ng mga iskolar. Sa Al-Hidāyah (ng Hanafi), ay nagsasaad na: Ang pakikipaglaban sa mga Kuffār (di-mananampalataya) ay sapilitan kahit pa hindi sila ang magsimula ng digmaan, at iyan ay batay sa pangkalahatang teksto ng Islām. Sa Al-Mugni: Ang Jihād ay nagiging Fardu 'Ayn (Obligasyon ng bawat isa) sa tatlong pagkakataon: 1) Kapag ang mga hukbo ay nagtagpo - ang pakikipaglaban ay sapilitang obligasyon at hindi ang pagtakas. 2) Kapag lumapag sa mga teritoryo ng mga Muslim ang mga Kuffār
(di-mananampalataya). 3) Kapag ang Imām ay nanawagan para sa digmaan, ito ay sapilitang obligasyon sa bawat isang may kakayanang Muslim na tumugon. Ibn Hazm: Ang Jihād ay Fardu sa mga Muslim. Kapag ang ilan ay nagsagawa ng obligasyon sa pamamagitan ng pangangalaga sa ating mga hangganan, at ang pakikipaglaban sa mga kaaway sa sarili nilang mga lupain at sakupin ito, kung gayon ang ibang mga Muslim ay ligtas na mula sa obligasyon, kung hindi, ito ay isang obligasyon sa bawat isa sa kanila ayon sa Talata na: "Humayo kayo, kayo man ay magaan o mabigat, at mag-jihād sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at ng inyong mga buhay Fī Sabīlillāh (para sa Kapakanan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā). Ito ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman." 7 Ang Pag-uuri ng Jihād sa Maliit at Malaking Jihād: Ang Hadīth na: "Kami ay bumalik mula sa maliit na Jihād patungo sa Malaking Jihād" ay isang gawa-gawa (lamang). Ito ay hindi naisalaysay ng sinomang iskolar ng Hadīth. Binanggit ni Imām Taymiyyah: Ang Hadīth na - "Kami ay bumalik mula sa maliit na Jihād patungo sa malaking Jihād" ay isang Mawdū' (gawa-gawa) at hindi naisalaysay ng sinomang iskolar na may kaalaman sa mga salita ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), sa kanyang mga gawa at sa kanyang Jihād laban sa mga Kuffār. Katunayan ang Jihād laban sa mga Kuffār ay isa sa mga panakamalalaking gawain. Katotohanan ito ay ang pinakamalaking boluntaryong gawa na maaaring gawin ng isang tao. Mga Ebidensiya na ang Jihād ay Malawakang Ginamit Para Tumukoy sa Pakikipaglaban sa mga Kuffār: 1. Ang di-pangsang-ayon ng mga kababaihan: Nang ang mga kababaihan ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) at nagreklamo na ang mga kalalakihan ay nakakasama ka sa Jihād samantalang kami ay hindi. Sinabi ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanila na ang Jihād ng mga kababaihan ay ang Hajj. Maliwanag dito na ang Jihād ay tumutukoy sa labanan. (Dahil) kung ang ibig sabihin nito ay ang pakikipaglaban ng kaluluwa, kung gayon bakit hindi maaaring gawin ng mga kababaihan?? 2. Tingnan na lamang ang mga talahanayan ng mga nilalaman ng mga aklat na isinulat ng ating mga tradisyonal mga iskolar. Sa kanilang mga aklat na ang kabanata ay pinamagatang Jihād - ay tumutukoy lamang sa labanan. Kung deretso nilang nauunawaan ito na napapalooban ng iba 7 (Sūrah At-Tawbah 9:41)
pang mga kahulugan - dapat (sana) ito ay makikita sa kanilang mga isinulat. Bilang halimbawa ng aking binanggit, maaari kayong sumangguni sa mga sumusunod na mga aklat at tingnan ang Kabanata ng Jihād (pansinin na tinawag nila itong Jihād at hindi Qitāl {Labanan}): Al-Mughni ni Ibn Qudāmah, Al-Umm ni Imām Shafi'ee, Mudāwanah ni Imām Malik, Ang tatlong komentaryo sa Mukhtasar Khalīl ni Al-Kharshi, Al-Aysh, at Al-Hatab, Al-Muhalla ni Ibn Ham, Subul Al-Salām - Nayl Al-Awthar - Al-Fatāwa Al-Kubra ni Ibn Taymiyyah. 3. Ang kahulugan ng mga Ahaadeeth na ito na tumutukoy sa Jihād ay nangangahulugan lamang na labanan / pakikipaglaban. Halimbawa: 8 (Sahīh Muslim) Isinalaysay ni Abū Hurayrah (ra) na ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong: "Mayroon bang anomang gawain ng papantay sa Jihād?" Wika niya (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), "Oo, subali't hindi mo iyon makakayanan". Sa ikatlong pagkakataon ay kanyang (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sinabi, " Ang makapapantay sa isang Mujāhid ay siya na nag-aayuno, at nagdarasal ng tuloy-tuloy hanggang sa ang Mujāhid ay makaba lik". 8 Sa madaling salita, ay bumalik mula sa labanan. Ang pagbabalik mula sa pagpupunyagi ng kaluluwa (Jihādun-Nafs) ay hindi tutugma sa kahulugan nito. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (ra); ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong, "O Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), igabay mo ako sa isang gawain na papantay sa Jihād". Pagkaraan ang kanyang (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sinabi, "Kapag ang Mujāhid ay humayo sa Jihād, maaari ka bang pumasok sa iyong Masjid at magdasal ng tuloy-tuloy at mag-ayuno ng hindi mo ihihinto ang iyong pag-ayuno?" Ang lalaki ay nagsabi, "at sino ang makagagawa niyan!" 9 Isinalaysay ni Abū Hurayrah na isa sa mga Sahabah (Radhiyallāhū 'anhum) ay dumaan sa isang bukal ng sariwang tubig sa isang lambak. Sinabi niya, kung ihihiwalay ko ang aking sarili mula sa mga tao at manatili sa lambak na ito (upang sambahin Si Allāh {Subhānahu wa Ta'Alā}). Subali't hindi ko gagawin iyon hangga't hindi ako nakakahingi ng kapahintulutan mula sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam). Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), "Huwag mo iyon gagawin. Ang pagri-ribāt ng isa sa inyo Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa pagdarasal niya ng 70 taon sa kanyang bahay. Ayaw mo ba na patawarin ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at papasukin ka sa Jannah? Makipaglaban (Ughzoo) Fī Sabīlillāh. Sinoman ang makipaglaban (qatala) Fī Sabīlillāh ng kasing haba ng paggagatas ng isang kamelyo, garantisado na 9 (Sahīh Al-Bukhārī)
sa kanya ang Jannah." 10. Kaya ang Sahabi na ito na nagnais na m amuhay sa pag-iisa para mag-jihādun-nafs ay sinabihang huwag gagawin iyon. Hindi lamang iyan, subali't sa tuwing ang salitang "Fī Sabīlillāh" (sa K apakanan, sa Daan o Landas Ni Allahu Subhānahu wa Ta'Alā) ay ginamit, ito ay nauunawaan sa kahulugan ng pakikipaglaban. Sinabi ni Ibn Hājar na: Sa tuwing ang (salitang) "Fī Sabīlillāh" ay ginamit sa pangkalahatang diwa, ito ay tumutukoy sa pakikipaglaban sa Daan Ni Allah ( Subhānahu wa Ta'Alā). Sa Al-Musannaf ni Ibn Abī Shaybah at Al- Sunnan Al-Kubra ni Al-Bayhaqee: Sinamahan ni Abū Bakr As-Siddīq ang isang hukbo at naglakad kasama sila at pagkaraan ay sinabi: "Alhamdulillāh, para sa pagkakaroon ng alikabok Fī Sabīlillāh". Isang lalaki ang nagsabi: "Ngunit sinamahan lang naman natin sila at nagpaalam sa kanila?" Sabi ni Abū Bakr: "Inihanda natin sila, nagpaalam sa kanila, at nanalangin para sa kanila". Dito ay makikita natin na ang lalaki ay nagtanong kay Abū Bakr, sa pagsasabi na "naalikabūkan ang ating mga paa Fī Sabīlillāh". Dahil nauunawaan ng lalaki na ang ibig sabihin nito ay sa pook-digmaan. Ipinaliwanag ni Abū Bakr sa kanya na kasama rin dito ang mga yaong sumuporta at nanustos para sa mga Mujāhidīn. Ganun din ang susunod na Hadīth ay maaari lamang na maunawaan sa liwanag ng nabanggit na pakahulugan ng "Fī Sabīlillāh" (para sa Landas Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā) Sinabi ni Salman Al-Farisī: Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang pagri-ribāt (pagbabantay) Fī Sabīlillāh sa loob ng isang araw ay mas mainam pa kaysa sa pag-aayuno sa mga araw ng isang buwan at pagdarasal sa mga gabi nito. At kung siya ay mamatay, ang mga gantimpala ng kanyang mga nagawa ay magpapatuloy at ang kanyang panustos ay magpapatuloy at siya ay ligtas mula sa Fitān ng mga Anghel ng libingan". 11 Kung ang salitang "Fī Sabīlillāh" ay pangkalahatan at kinapapalooban ng lahat ng mga mabūbuting mga gawain, kung gayon walang kabuluhan sa pagsasabi na ito ay mas mainam pa kaysa sa pag-aayuno at pagdarasal sa isang buwan. Kaya nararapat lamang na ito ay may tiyak na pakahulugan, at iyan ay ang pakikipaglaban. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin 'Amr: Sinabi ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Dalawang mga mata ay hindi madadampian ng Apoy na Impiyerno; Ang mata na umiiyak dahil sa takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at ang isang mata na ginugol ang gabi sa pagri-ribāt 10 (At-Tirmidhī (S ahīh)) 11 (576 Sahīh Muslim)
(pagbabantay) Fī Sabīlillāh". 12 Ang buong konsepto ng pagri-ribāt Fī Sabīlillāh ay magkakaroon lamang ng di wa kung ito ay nasa kaugnay na kahulugan ng pakikipaglaban / labanan. Si Amr bin Absah ay nagsabi, kami ay naghahanda ng paglusob sa Al-Taif at narinig ko ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Sinoman ang tumudla na palaso Fī Sabīlillāh ay magagantimpalaan na katulad ng isang nagpalaya ng isang alipin". Sinabi ni Amr, tumudla ako ng 16 na palaso ng araw na iyon". 13 Ang pagtudla ng mga palaso ay sa digmaan lamang. (Paalaala: Isinama namin ang isang artikulo, sa Appendix, na inilathala sa ika-26 na isyu ng Nidā'ul Islām magazine, Abril-Mayo 1999 (sumangguni sa http://www.islam.org.au) - na nagpapaliwanag sa isyu ng "malaki at maliit na Jihād". 12 (708 At-Tirmidhī) 13 (801 An-Nasā'ī, Al-Hākim, At-Tirmidhī, Abū Dawūd)
Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain KABANATA 1 ANG KAUTUSAN NG JIHĀD LABAN SA MGA KUFFĀR AT ANG MANDATO NITO, AT ANG MASIDHING BABALA LABAN SA MGA YAONG HINDI MAGSASAB UHAY NITO: Ang Kautusan para Makipaglaban: (Sa mga pakakulugan): "Ang pakikipaglaban ay ipinag-utos sa inyo ngunit ito ay ayaw ninyo. Subali't maaaring ayaw ninyo ang isang bagay at ito ay makabubuti sa inyo; at maaaring minamahal ninyo ang isang bagay at ito ay makasasama para sa inyo. At nalalaman Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), subali't hindi ninyo nalalaman". 14 "At makipaglaban Fī Sabīlillāh at alamin na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Ang Pinaka-Nakaririnig, at Ang Pinaka-Nakaaalam". 15 "At kung hindi lamang pinigilan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang (ilang) mga tao sa pamamagitan ng iba (ie. Mujāhidīn), ang mundo ay maaaring nasira, subali't Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay puspos ng Kagandahang-Loob sa mga 'Ālamīn". 16 "Patayin ang mga Mushrikīn saan man ninyo sila makita at bihagin sila at kubkubin sila at maghintay sa kanila sa lahat ng lugar ng pagtambang ( ambush)". 17 "Digmain yaong mga hindi sumasampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) o sa Huling Araw, at yaong mga hindi nagbabawal ng mga i 14 (Sūrah Al-Baqarah 2:216) 15 (Sūrah Al-Baqara h 2:244) 16 (Sūrah Al-Baqarah 2:251) 17 (Sūrah At-Tawbah 9:5)
pinagbawal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang Rasūl (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at yaong mga hindi tumanggap ng Dī n'ul-haqq [ie. Islām] mula sa mga yaong Angkan ng Kasulatan (Hudyo at Kristiyano) -- [kalabanin sila] hanggang sa sila ay magbigay ng Jizyah 18 ng may pagpapasakop habang sila ay nagpapakumbaba". 19 Si Imām Al-Halīmi sa Su'ab Al-Īmān (ay nagsabi): Nilinaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na kung hindi lamang sa pagpipigil Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa mga Kuffār sa pamamagitan ng mga mananampalataya at sa pagbibigay ng kapangyarihan sa mga mananampalataya upang pangalagaan ang Islām at sirain ang mga hukbo ng Kufr, ang Kufr ay maaaring naghari sa mundo at maaaring nabura na ang Dī nu'l-haqq. Ito ay nagpapatunay na ang dahilan ng pananatiling buhay ng Dīn (ie. Islam) ay ang Jihād at anoman ang nasa ganitong antas ay karapatdapat na maging Arkān (Pundasyon) ng Īmān. 1. Mula kay Ibn 'Umar (radhiyallāhu 'anhumā), ang Rasūlullāh ( SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ako ay inutusan na kalabanin ang mga tao hanggang sa sila ay sumaksi na walang karapat-dapat na sambahin maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at si Muhammad ay ang Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at (sila ay) magsagawa ng Salāt, at (sila ay) magbigay ng Zak āt. Pagkatapos, kung gagawin nila ang mga iyan, ang kanilang mga dugo at (kanilang) mga kayamanan ay protektado mula sa akin -- maliban sa kung ano ang naaayon sa haqq ng Islām. At ang kanilang pagtutuos ay Kay Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā". 20 Ito ay isinalaysay ni Ibn 'Umar, Abū Hurayrah, Jābir Ibn 'Abdullāh, Anas bin Mālik, Jarīr ibn ''Abdullāh, Aws ibn Abū Aws, Ibn 'Abbās, Sahl ibn Sa'ad, Al-Nu'mān Ibn Bashīr, Taariq ibn Ashyam, Abū Bakrah, Mu'adh bin Jabal, at Samurah bin Jundub. Samakatuwid, ang Hadīth ay isang Mutawaatir, ang pinakamalakas na uri ng Hadīth. Kasama sa ilang mga interpretasyon na binanggit ni Ibn Haajar, ang pinakamalakas ay -- na ang mga tao ay kinakalaban upang itayo ang pangingibabaw ng Sharī'ah Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ang layuning ito ay maaaring makamtan sa pamamagitan ng maraming 18 (Jizyah: Buwis na ip inapataw sa mga Kristiyano at mga Hudyo sa ilalim ng Pamahalaang Islāmiko, ie. Khilāfah) 19 (Sūrah At-Tawbah 9:29) 20 (Al-Bukhārī, Muslim, At-Tirmidhī, An-Nasā 'ī, Abū Dawūd, Ibn Mājah, Ahmad, Al-Bayhaqi, Ibn Hibbān, Ad-Daraqutni, at Imām Mālik)
pamamaraan. Ito ay maaaring makatamtan sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa kanila. Ito rin ay maaaring makamtan sa pamamagitan ng pagtanggap nila ng Batas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at pagbabayad ng Jizyah. Maaari din itong makamtan sa pamamagitan ng ilang uri ng usaping pangkapayapaan sa pagitan ng mga Muslim at ng mga iba, na kung saan ay hindi tatanggihan ng mga Kuffār ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa anomang paraan. 2. Si Al-Muthanna Al-'Abdi ay nagsabi, narinig ko si Abū Khasasyah na nagsasabi, "Nagtungo ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi na ako ay mangangako ng katapatan (bay'ah) sa kanya. Kinuha ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pangako mula sa akin na "sumaksi na walang ibang karapat-dapat na sambahin maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), na si Muhammad ay Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), na magsasagawa ng limang beses na Salāt, na mag-aayuno sa buwan ng Ramadhān, na magbabayad ng Zakāt, na magsasagawa ng Hajj, at magsasagawa ng Jihād Fī Sabīlillāh.' Sabi ko, 'O Rasūlullāh, dalawa diyan ay hindi ko magagawa. Ang una ay Zakāt. Mayroon lamang akong sampung kamelyo. Sila ang nagtatayo ng kabuuan ng aking kayamanan. Ang pangalawa ay Jihād; Narinig ko na sinoman ang tumakbo sa mula sa labanan ay aani ng Sumpa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ako ay natatakot na kapag ang labanan ay nasa harapan ko na, maaaring matakot ako sa kamatayan at biguin ako ng aking ispiritu". Hinawakan ng Rasūlullāh ang kanyang kamay at iwinagayway ito at sinabi, "Walang sadaqah at walang Jihād! Papaano kang papasok ng Jannah?". Pagkaraan ay sinabi ni Abū Khasasyah: 'Kinuha ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang aking pangako sa bawat isang terminong kanyang binanggit." 21 3. Sinabi ni Salamah bin Nufayl: Habang kami ay kasama ng Rasūlullāh ( SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) isang lalaki ang pumunta sa kanya at nagsabi, "O Rasūlullāh, ang mga kabayo ay pinabayaan at ang mga sandata ay ibinaba na at ang ilan ay nagsasabing wala ng Jihād". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Sila ay nagsisinungaling! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! At isang pangkat ng aking Ummah ay makikipaglaban Fī Sabīlillāh, at yaong mga sasalungat sa kanila ay hindi sila mapipinsala. Ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilang mga kalalakihan upang ibigay sa pangkat na iyon mula sa kanila sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa kanila. At sila ay magpapatuloy sa pakikipaglaban hanggang sa ang Huling Oras ay magsimula na (ie. ang Araw ng Paghuhukom) at ang kabutihan ay mananatili sa noo ng mga kabayo hanggang sa Araw ng Paghuhukom at ang digmaan ay hindi hihinto hanggang sa ang Gog at Magog ay magsilabasan." 22 21 (Al-Hākim, at pinatotohanan ito) 22 (At-Tabarāni sa Al-Mujam Al-Kabīr)
Isang kahalintulad na Hadīth ang iniulat ni Imām An-Nasā'ī at ito ay Hasan: Sinabi ni Salamah bin Nufayl: Habang kasama ko ang Rasūlullāh ( SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), isang lalaki ang nagtungo sa kanya at nagsabi, "O Rasūlullāh, ang mga kabayo ay ipinahiya (pinabayaan), a t ang mga sandata ay ibinaba na at ang mga tao ay nagsasabing wala ng Jihād at ang digmaan ay tapos na". Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sila ay nagsisinungaling! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! At is ang pangkat ng aking Ummah ay mananatiling makikipaglaban sa Tamang Landas at ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilang mga kalalakihan at bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga mandirigma mula sa kanila (upang labanan) hanggang sa magsimula ang Huling Oras at ang pangako Ni Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) ay matupad, at ang kabutihan ay mananatili sa mga noo ng mga kabayo hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Naipahayag sa akin na kayo ay malapit ko ng iwanan at kayo ay susunod sa akin habang kayo ay nakikipaglaban sa bawat isa, at ang tahanan ng mga mananampalataya ay sa Ash-Shām." 23 Sa komentaryo sa An-Nasā'ī ni Al-Sindi, kanyang sinabi na: "Ipinapahiya ang mga kabayo" ay nangangahulugan ng pagbabalewala sa kanila at ang pagmamaliit sa kanilang kahalagahan o ang hindi paggamit sa kanila sa labanan. "Ang labanan ay kasisimula pa lamang! Ang labanan ay kasisimula pa lamang!" Ang pag-uulit (ng salita) ay para ihayag ang kahalagahan ng mensahe at ang ibig sabihin nito na ang labanan ay papatindi (pa) lamang at, na ito ay Kauutos pa lamang Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), kaya papaanong ito ay magtatapos kaagad? O nangangahulugan ito na ang tunay na labanan ay kasisimula pa lamang sapagkat sa ngayon sila ay nakikipaglaban pa lamang sa loob ng kanilang teritoryo, ang lupain ng mga Arabo, ngunit ito na ang oras para sa kanila para dalhin ang digmaan sa mas malayong mga lupain. "Ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilan", Ito ay nangangahulugan na palaging bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pangkat na ito ng mga mananampalataya ng mga kalalakihan na kakalabanin kahit pa ito ay mangahulugan ng pagliligaw ng kanilang mga puso mula sa Eemaan patungo sa Kufr. Iyan ay upang biyayaan ang mga mananampalatayang ito (ie. Mujāhidīn Fī Sabīlillāh ) 23 (Ash-Shām: ito ay tumutukoy sa Syria, Lebanon, Palestine, at Jordan. Maaari itong gamitin para tukoyin ang isang bahagi o ang lahat ng mga b ansang ito. Iniulat ni Imām An-Nasā'ī at ito ay Hasan)
sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng karangalan ng pakikipaglaban para sa Kanyang Kapakanan at ang tunay na kaluguran ng pagbibigay lugod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). 24 "Ang Kabutihan ay nasa sa Noo ng mga Kabayo", ibig sabihin ay gantimpala at Ghanima (ie. Mga nakulimbat sa digmaan), o karangalan at kapurihan. "Ang Tahanan ng mga Mananampalataya ay sa Ash-Shām", ito ay tumutukoy sa hulihan ng panahon. Ito ang magiging malakas na tanggulan ng Islām at lupain ng Jihād." 25 5. Isinalaysay ni Anas (radhiyallāhu 'anhu) na ang Rasūlullāh ( SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Kalabanin ang mga Kuffār sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan, armas, at mga dila". 26 Sa pamamagitan ng inyong dila ay nangangahulugan ng pananakit sa mga Kuffār sa pamamagitan ng pagpaparinig sa kanila ng mga (bagay na) makaka-dismaya sa kanila. 6. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Mayroon akong limang kautususan para sa inyo: Ang Makinig, Ang Sumunod, Ang Mag-Jihād, Ang Mag-Hijrah, at ang manatili sa Jama'ah". 27 7. Isinalaysay ni Ibn 'Abbās (ra) na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Wala ng Hijrah pagkaraan ng pagbubukas ng Makkah, subali't mayroong Jihād at mga magagandang niyāt, at kung kayo ay tinawag para makipaglaban, kung gayon ay makipaglaban (kayo)." 28 24 [Tala ng Tagapagsalin: (Sa madaling salita, hindi aalisan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ang Ummah ng oportunidad (pagkakataon) sa Jihād. Kahit pa ipinapalag ay ng isang tao na ang buong mundo ay magigi ng Muslim, - ililigaw Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ang mga puso ng ilan mula sa Islaam patungo sa Kufr (kawalan ng pananampala taya) nang sa gayon ay malab anan sila ng mga Mujāhidīn)] 25 [Tala ng Tagapagsalin: (May roon tayong karapatan na magtanong: Saan nap unta ang mga hadeeth na ito? Papaanong nangyaring iniwa n tayo ng ating mga iskolar sa kadiliman patungkol sa mga Hadeeth na it o? Papaanong narinig na nati n ang mga Hadeeth sa Tahaarah at sa pag-uugali sa palikura n ng ilang daang beses samantalang kinakaila ngan pang magbung kal ng malalim ng isang tao sa ating m ga pangunahing mga aklat para (lamang) makuha ang mga 'kayamanang' ito? )] 26 [Sahīh, An-Nasā'ī, Abū Dāwūd, Ahmad, at Al-Hākim] 27 [At-Tirmidhī, Ahmad, Abdur-Ra zaq (Hasan)] 28 (Sahīh Al-Bukhārī, Sahīh Mus lim)
Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "Humayo kayo, kayo man ay magaan o mabigat, at mag-jihād sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at mga buhay Fī Sabīlillāh. Iyan ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman." 29 Mga Komentaryo sa pakahulugan ng "Khifāfān" (Magaan) at "Thiqālān" (M abigat) sa Aayah na ito: Sinabi ni Abī Sālih: 'Ang bata at matanda'. Ganun din sinabi ni Qatādah: 'Aktibo o di-aktibo, malakas o mahina'. Ito ay naisalaysay, na si Abū Ayyūb Al-Ansāri ay nagpahinga mula sa Jihād sa loob ng isang taon. Pagkaraan ay nabasa niya ang Aayah na ito at nagsabi, " Wala akong makitang dahilan para sa aking sarili sa Aayah na ito", kaya siya ay nagbalik sa kanyang Jihād. Si Abū Shaybah ay nagsalaysay ng isang Sahīh na Hadīth kay Al-Hakam: 'Abala o hindi-abala'. Sinasabi rin na ang "Mabigat" ay yaong may mga ari-arian na kung saan ay p inangangambahan niyang mawala kung siya ay sasama sa Jihād. Samantalang ang "Magaan" ay siya na walang inaalalang mga ari-arian. Si Al-Qurtubi ay nagsabi, "Ang Aayah (na ito) ay pangkalahatan at ginagamit sa lahat, maging ang pagsali ay madali o mahirap para sa kanila". Binananggit ni Al-Zuhri, na si Ibn Al-Musayyab ay sumali sa isang hukbo nang siya nawalan na ng isang mata dahil sa katandaan. Sinabi sa kanya na 'ikaw ay may karamdaman', wika niya, "Astaghfirullāh (patawarin ako Ni Allāh), Sinabi Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang magaan at ang mabigat. Kung hindi ko makakayanang makipaglaban, kahit papaano ay maitataas ko ang bilang ng hukbo at maaaring magbantay ng inyong mga bagahe." 30 9. Isinalaysay ni Abdur-Razaq na si Makhūl ay humaharap sa Qiblah at sumusumpa ng sampung beses sa Ngalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ang paghayo sa mga Ghazwah (ie. Jihād) ay obligasyon para sa inyo. Pagkaraan ay haharap siya sa kanyang mga estudyante at magsasabi, "Kung nais pa ninyo ninyong sumumpa ako ng higit sa 29 (Sūrah At-Tawbah 9:41) 30 [Tala ng Tagapagsalin: (Subhānallāh! Ang ilang mga tao ay gagamitin ang lahat ng mga argumento para makatakas sa pakikipaglaban -- samantalang ang ilan ay may tunay na dahilan (para malibre) ngunit ganun pa man ay gagamitin ang lahat ng argumento para ma kasali sa mga Mujāhidīn]
sampung beses ay gagawin ko." Ang Jihād Ba ay Fardu Kifāyah o Fardu 'Ayn? Alamin (ninyo) na ang paglusob sa mga Kuffār sa kanilang mga teritoryo ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon) sa 'Ijmā' (napagkaisahan) ng mga Iskolar. Magkagayon pa man, sina Ibn Al-Musayyeb at Ibn Shubrumah ay nagsabi na ito ay Fardu 'Ayn (Sapilitang Obligasyon ng Bawat Isa). Si Imām Shāfi'ī ay nagsabi: "Ang pinaka-kaunting bilang ng partisipasyon sa Jihād ay isang beses kada taon, at laging mainam kung mas marami. Hindi ipinahihintulot na lumipas ang isang taon sa inyo ng walang anomang pakikip aglaban maliban dahil sa (matinding) pangangailangan, tulad ng kahinaan ng mga Muslim at ang malaking bilang ng mga kalaban, o (dahil) sa pangambang maubos kayo kung kayo ang unang aatake, o (dahil) sa kakulangan ng panustos, o (dahil) sa mga kahalintulad na mga kadahilanan. Kung hindi, kung wala namang pangangailangan -- hindi ipinahihintulot na iantala ang pag -atake sa mga Kuffār ng higit sa isang taon." Ang Imām ng Al-Haramayn ay nagsabi: "Kinukupkop ko ang opinyon ng mga Iskolar ng Usūl. Sinabi nila na ang Jihād ay isang sapilitang panawagan at nararapat na itayo ayon sa kakayahan hanggang sa wala ng maiwan sa mundo maliban sa Muslim o siya na nagpapasakop sa mga Muslim. Samakatuwid, ang Jihād ay hindi lamang limitado sa isang beses kada isang taon. Ito ay dapat na isagawa ng mas madalas kung posible. Ang sinabi ng mga Iskolar ng Fiqh, ito ay dahil sa kadalasan ang ginugugol na mga panahon sa paghahanda para sa pakikipaglaban ay naglilimita sa pagsasagawa ng Jihād - sa isang beses kada taon." Ang may akda ng Al-Mughni (Ibn Qudāmah) mula sa Madhhab Hanbali ay nagsabi: "Ang pinaka-kaunting (pagsasagawa ng) Jihād ay isang beses isang taon, kaya ito ay nagiging Fardu 'Ayn sa bawat taon. Kung may pangangailangan para sa pakikipaglaban ng higit sa isang beses kada taon, ito ay nagiging Fardu 'Ayn sa mga Muslim na isagawa ang pangangailangang iyan." Binanggit ni Al-Qurtubi sa kanyang Tafsīr: "Wājib (Obligasyon) sa Imām na magpadala ng hukbo ng mga Muslim sa lupain ng mga kaaway isang beses kada taon at ang Imām ay dapat na sumali sa gayung mga Ghazwah. Kung hindi, dapat siyang magpadala ng tao na may kakayanan - na kung saan kanyang pinagkakatiwalaan, upang tawagin sila (ie. Kuffār) sa Islām, (upang) ilayo ang kanilang kasamaan, at upang magbigay tagumpay sa Dīn Ni Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā), hanggang sa sila ay pumasok sa Islām o magbayad ng
Jizyah." 31 Ang Jihād ay hindi Fardu 'Ayn sa mga bata, sa mga may sakit sa pag-iisip, sa mga kababaihan, at sa mga may karamdaman. Gayunman ito ay Fardu 'Ayn, sa may isang-mata, sa isang dumaranas ng kaunting karamdaman katulad ng sakit sa ulo, sakit sa ngipin, o lagnat, o sa isang may kaunting pilay. Ito ay mula sa Madhhab ni Imām Ahmad, at wala akong alam na pagkakasalungatan patungkol dito, at WAllāhu 'Alām. Ito ang 'Ijmā' (napagkaisahan) ng mga Iskolar na - hindi maaaring sumali ang isang tao sa isang Ghazwah ng walang kapahintulutan ang mga magulang. Ang lahat ng ito ay patungkol sa Jihād na kung saan ay Fardu Kifāyah o Pangkalahatang Obligasyon (ang pagsisimula ng digmaan sa mga Kuffār at sa mismong teritoryo nila). Subali't kapag ang mga kaaway ay pumasok na sa Lupain ng mga Muslim, o kahit na lumapit dito at nanatili sa mga hangganan nito, kahit na hindi pa sila talagang nakakapasok dito, at ang kanilang hukbo ay doble ng laki ng sa mga Muslim o mas kaunti man -- kung gayon ang Jihād ay nagiging Fardu 'Ayn sa bawat isang Muslim. Pagkatapos ay hahayo ang alipin ng walang pahintulot ng kanyang amo, ang babae (ay hahayo) ng walang pahintulot ng kanyang asawa (kung siya ay may lakas na makipaglaban - ayon sa mas malakas na opinyon), ang anak (ay hahayo) ng walang pahintulot ng mga magulang, at ang taong may utang (ay hahayo) ng walang pahintulot mula sa kanyang pinagkakautangan. Ang lahat ng mga nabanggit ay ang opinyon nina Imām Mālik, Imām Ahmad, at Imām Abū Hanifā'". 32 Kapag tinambangan ng mga kalaban ang mga Muslim sa isang lugar at wala silang pagkakataon na makapagtipon ng sama-sama at makapaghanda sa labanan, kung gayon sinoman ang makaharap ng isang Kāfir, o grupo ng mga Kuffār, at nalalaman ng Muslim na kapag siya ay susuko siya ay papatayin, kung gayon siya ay dapat na lumaban. Walang pagkakaiba-iba sa pagbabatas (Hukm) na ito sa pagitan ng malayang tao, alipin, lalaki, babae, bulag, lumpo, o may sakit. Kung mayroon lamang posibilidad na mapatay kung susuko, ngunit kasiguruhan na mapapatay kapag tumangging sumuko, kung gayon ip inahihintulot ang sumuko o lumaban, subali't ang paglaban ay ang mas 31 [Tala ng Tagapagsalin: (Pansininna si Al-Qurt ubi ay nagsabi na ang isa sa mga layunin ng pagpapadala ng mga hukbo ay upang ilayo ang kasamaan ng mga kaaway. Ito ay nagpapakita na ang mga Muslim kaylanman ay hindi makakatikim ng kapayapaan sa kanilang mga buhay kung hindi nila aatakehin ang mga kaaway Ni Allh (Subhānahu wa Ta'Alā)at sa mismong kanilang lungga. Ang mga kinalalabasan ng hindi pagsasagawa ng obligasyong iyan ay ang halaga na siya nating pinagbabayaran sa ngayon. Kung hindi ninyo pipigilan si Shaytān, hindi niya kayo iiwanang mag-isa.)] 32 [Tala ng Tagapagsalin:(bilang karagdagan sa Madhhab ng may akda na kung saan ay Shāfi'ī) ]
mainam. Kung iniisip ng isang babae na kapag siya ay nabihag (nahuli) siya ay maaaring abusuhing seksuwal, (kung gayon) Fardu 'Ayn sa kanya ang lumaban, kahit pa ito ay maghahatid sa kanya sa kanyang kamatayan -- sa dahilang ang isang tao na napuwersa (napilit) na gumawa ng pakikiapid o kaya ay pangangalunya -- hindi ipinahihintulot na magparaya (o pumayag) kahit pa ito ay makapagliligtas ng buhay ng isang tao. Ngayon, kapag ang ilang mga Muslim ay nagtungo sa inatakeng lugar upang kalabanin ang mga kaaway at ang kanilang mga bilang ay sapat na at may kakayahang labanan ang mga kaaway ng sila lang -- mananatili pa ring ob ligasyon sa iba (pang mga Muslim) ang tumulong. Sinabi ni Al-Mawardi na, 'sapagkat ito ay Jihād Ad-Difaa' (Depensibang Jihād) kaya nananatili itong isang obligasyon sa bawat isang Muslim na may kakayahang lumaban sa teritoryong iyon. Kapag ang mga Kuffār ay pumasok sa Lupain ng mga Muslim na walang mamamayan (ie. bakanteng lupain) na malayo sa mga lugar ng mga mamamayan -- mayroong dalawang opinyon dito, at parehong isinalaysay ito ni Al-Ghazāli:» Ang una (ay ang opinyon) ng Imām ng Al-Haramayn. Sinabi niya na hindi nagiging obligasyon sa mga Muslim ang lumaban at ilagay ang kanilang buhay sa peligro para lang proteksiyonan ang gayong liblib, (at) walang taong lupain.» Ang ibang opinyon, na kung saan ay ang posisyon ng Madhhab (ie. Sh āfi'ī), ay - na ito ay obligasyon para sa mga Muslim na makipaglaban para sa lupaing iyon. Sinabi ni Imām An-Nawāwi, na ang opinyon ng Imām (ng Al-Haramayn, si Al-Juwaynī), ay hindi katanggap-tanggap. Papaanong tayo - ang mga Muslim - ay papayag na kunin ng mga Kuffār ang bahagi ng Daru'l-Islām (samantalang) may kakayanan tayong proteksiyonan ito? Si Al-Qurtubi ay nagsabi: Kapag ang kaaway ay lumapit sa teritoryo ng mga Muslim, kahit pa hindi ito pumasok dito, nagiging Fardu 'Ayn sa mga Muslim ang magtungo at salubungin ang kaaway upang manaig ang Dīn ng Islām at makamtan ang pangingibabaw, at upang ipahiya ang mga kaaway. Sinabi ni Al-Baghāwi, na ito ay Fardu 'Ayn (Sapilitang Obligasyon) sa mga Muslim na nasa pinaka-malapit sa Lupaing nilusob (ie. pinasok ng mga Kuffār ), at ito ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon) sa mga Muslim na nasa malayo.
Ang Parusa sa mga Yaong Hindi Sumasali sa Jihād: Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "Sabihin: Kung ang inyong mga ama, ang inyong mga anak (na lalaki), ang inyong mga kapatid (na lalaki), ang inyong mga asawa, ang inyong mga kaanak, ang kayamanan na inyong kinita, ang inyong mga kalakal na pinangangambahan ninyong bumagsak (malugi), at ang tirahan na inyong kinalulugdan ay mas kamahal-mahal sa inyo kaysa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at ang pagsasagawa ng Jihād para sa Kanyang Kapakanan, kung gayun hintayin (ninyo) hanggang sa pababain Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Ka nyang desisyon (ie. Kaparusahan). At hindi iginagabay Ni Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga Fāsiqūn." 33 Sa Ayah na ito ay mayroong sapat ng babala para sa sinomang mag-iiwan ng Jihād sa pamamagitan ng kanilang mga sarili at mga kayamanan.. Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakuhulugan) "O kayong mga sumampalataya! Ano ang [nangyari] sa inyo, na kapag kayo ay sinabihang humayo Fī Sabīlillāh, kayo ay masyadong kumikiling sa mundo? Kayo ba ay nalulugod sa buhay sa mundong ito kaysa sa Ak hirah? Subali't ano ba ang kasiyahan sa makamundong buhay (na ito) kung ihahambing sa Akhirah maliban sa katiting lamang." "Kung kayo ay hindi hahayo (sa Jihād), Kanya kayong parurusahan ng napakasakit na parusa at kayo ay papalitan (Niya) ng ibang mga tao, at hindi ninyo Siya kaylanman mapipinsala. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang May-Kakayahan sa lahat ng mga bagay." 34 "Yaong mga nagpa-iwan ay nagsaya sa kanilang pananatili (sa kanilang mga tahanan) pagkaraan (ng paglisan) ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at umayaw na mag-jihād sa pamamagitan ng kanilang mga buhay at mga kayamanan Fī Sabīlillāh, at nagsabi, "Huwag humayo pal apit sa init." Sabihin, "Ang Apoy ng Impiyerno ay mas matindi sa init" -- kung kanila lamang nauunawaan." "Kaya hayaang tumawa sila ng kaunti at [pagkaraan ay] umiyak ng labis bilang kabayaran sa kanilang mga ginawa (na mga kasalanan)." 35 10. Isinalaysay ni Ibn 'Umar (radhiyallāhu 'anhumā): narinig ko ang 33 (Sūrah At-Tawbah 9:24) 34 (Sūrah At-Tawbah 9:38-39) 35 (Sūrah At-Tawbah 9:81-82)
Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsasabi, "Kapag kayo ay nahumaling sa 'Īyna (pakikipag-kalakaran, hanapbuhay / negosyo), at sumunod na sa mga buntot ng mga baka, at naging kontento na sa pagiging mga magsasaka, at iniwan ang Jihād, kayo ay bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng kahihiyan na hindi (Niya) aalisin hangga't hindi kayo bumabalik sa inyong Dīn." 36 Ang kahulugan ng Hadīth na ito ay - kapag iniwan na ng mga tao ang Jihād dahil sa kanilang pagkakasangkot sa pagtatanim (pagsasaka) at mga kahalintulad na mga gawain (o hanap-buhay), pakakawalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa kanila ang kanilang mga kaaway na kung saan magdadala sa kanila ng kahihiyan na kung saan ay hindi maaalis hangga't hindi sila bumabalik sa kung ano ang obligasyon sa kanila na dapat nilang (muling) simulan at iyan ay ang Jihād laban sa mga Kuffār, at ang pagiging masidhi at magaspang (mabangis) sa kanila, at ang pagtatayo ng Dīn para bigyan ang Islām at ang mga tagasunod nito ng tagumpay at upang itaas ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at para ipahiya ang Kufr at ang mga tagasunod nito. Ang Hadīth na ito ay nagpapakita na ang pag-iwan sa Jihād ay pag-iwan sa Islām, sapagkat sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "...hanggang sa kayo ay bumalik sa inyong Dīn." 11. Si Abū Bakr (radhiyyallaahu 'anhu) ay nagsabi, "Kung sinoman ang mga taong huminto sa Jihād, tatakpan silang lahat Ni Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) ng Kaparusahan". 37 12. Isinalaysay ni Ibn Asākir na, nang si Abū Bakr ay naging Khalīfah, siya ay tumayo sa pulpito at kasama sa kanyang mga sinabi ay, "Kapag ang mga tao ay hindi nagsabuhay ng Jihād, sila ay pahihirapan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pamamagitan ng karukhaan." Maaaring sabihin ng isang tao na, 'May nakikita akong ilang mga tao na hindi naman nagsasabuhay ng Jihād, gayon pa man sila ay mga mayayaman'. Ang kasagutan ay - na ang kayamanan ay hindi ang halaga ng salapi na mayroon ka, subali't ang kayamanan ay ang pakiramdam ng pagiging kontento at kasiyahan na mayroon ka sa iyong puso. Kapag huminto na ang mga tao sa pagsasabuhay ng Jihād, sila ay mawawalan (ng bahagi) sa Ghanima. Kapag ginawa nila iyan, at sa halip ay ituon ang kanilang atensiyon at lakas sa paggawa ng kayamanan mula sa iba't-ibang mga paraan, sila ay nasasangkot sa napakaraming mga Harām (ipinagbabawal) na pamamaraan ng paggawa ng salapi. Pagkaraan ay bihira ka ng makakita mula sa kanila na ang kayamanan ay talagang purong Halāl. Sila ay naging sakim sa mga miserableng mga bagay sa mundong ito. Na kung saan ay nagsanhi sa kanila na mapahiya at sila ay naging mga alipin ng salapi. 36 (Sahīh, Abū Dāwūd) 37 (At-Tabarāni)
Ngunit ang isang Mujāhid ay malaya sa kasakiman at siya ay umaasa lamang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa kanyang panustos. Siya ay tinutustusan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga Ghanima. Natatamo niya ito sa pamamagitan ng kanyang espada at ito ay purong-purong Halāl. 13. Si Abū Hurayrah (radhiyallāhu 'anhu) ay nagsalaysay na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang na matay at hindi nakapag-jihād, o hindi man lang nakapagsabi sa sarili na siya ay hahayo (ie. Nag-niyah para sa Jihād), ay namatay sa isang sangay ng Nifāq (pagkukunwari)." 38 14. Isinalaysay ni Abū Umamah, na sinabi ng Rasūlullāh: "Sinoman ang hindi nakipaglaban o (hindi man lang) naghanda ng isang Mandiri gma o (hindi man lang) nangalaga ng pamilya ng isang Mujaahid habang wala ito -- siya ay hahagupitin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng isang sakuna." 39 Isang payo para sa kanya na nagpapa-iwan: 40 Alamin! Oh ikaw na umiiwas sa bagay na kung saan ay ginawang Obligasyon na Jihād! Tagapaglihis mula sa mga landas ng tagumpay at katuwiran, na ikaw ay nalantad sa pagtitiwalag at pagtataboy. WAllāhi! Nahadlangan mula sa kasiyahan sa pamamagitan ng pagkakamit ng layunin. Ano itong nalaman ko! Ang dahilan ng iyong pag-iwas sa pakikipaglaban at pagtubog ng iyong sarili sa mga digmaan ng mga matatapang. Ang kakuriputan mo sa Landas ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pamamagitan ng iyong kaluluwa at kayamanan. Ang lahat ng ito ay dahil sa malayong mga pag-asa, takot sa isang pagdaluhong sa maikling panahon ng buhay at ang pagkamuhi sa pag-iwan sa isang minamahal mula sa pamilya, kayamanan, anak na lalaki, tagapagsilbi, o kaanak. Ang kapatid mo sa dugo, ang mapagmahal na kamag-anak, ang mapagbigay na tagasuporta, ang itinatangi ng kaibigan, ang pagsasagawa ng dagdag na mga matutuwid na gawain, ang pag-ibig ng isang magandang maybahay, ang pumipigil na mataas na ranggo, ang matayog na posisyon, ang pinataas na palasyo, ang mahabang tabing, magagarang mga kasuotan o masusustansiyang mga pagkain. Wala ng iba pa 38 (Sahīh Muslim) 39 (Abū Dāwūd) 40 (Paalaala: Ang sub-title na ito ay ang buong salin mula sa Volume 1, pahina 113-132 ng orihinal na Aklat na Arabic --- inilakip ng tagapatnugot.)
sa mga ito ang pumipigil sa iyo mula sa Jihād, at wala ng iba pa sa mga ito ang naglalayo sa iyo mula sa Panginoon ng mga sumasamba. WAllāhi! Ano ang mga ito mula sa iyo? O aking kapatid! Hindi mo ba narinig ang mga Salita ng Kataas-Taasan? (Sa pakahulugan): "O kayong mga sumampalataya! Ano ang [nangyari] sa inyo, na kapag kayo ay sinabihang humayo Fī Sabīlillāh, kayo ay masyadong kumikiling sa mundo? Kayo ba ay nalulugod na sa buhay sa mundong ito kaysa sa Akhirah? Subali't ano ba ang kasiyahan sa makamundong buhay (na ito) kung ihahambing sa Akhirah maliban sa katiting lamang." 41 Makinig! Sa kung anong sasabihin ko sa iyo na hindi mapag-aalinlanganan na mga ebidensiya at makinig sa kung anong ilalatag ko sa iyo na malinaw na mga patunay, nang sa gayon ikaw ay matuto, walang anoman ang makapipigil sa Jihād, kahit pa ang dalawang Banal na Masājid 42 at walang dahilan para sa iyong pag-antala maliban sa mababang sarili at ang Shaytān. "Subali't takot ako sa kamatayan!" Tulad sa iyong panlalamig sa malayong mga pag-asa, pagkatakot sa isang pagdaluhong sa maikling panahon ng buhay, pag-iingat sa kamatayan na tiyak na magaganap, at pagkatakot sa landas na kung saan ay tiyak na babagtasin, Biidhnillaāh! Katotohanan! Ang katapangan ay hindi nagpapaikli ng buhay ng matapang, na tulad ng pagpigil sa sarili - ay hindi nagpapahaba ng buhay ng mga yaong nagpa-iwan (ie. sa Jihād): (sa pakahulugan) "At bawat nasyon ay mayroong itinakdang panahon, kapag ang kanilang panahon ay dumating - ni hindi nila ito maiaantala ng kahit saglit, o mapapaaga ng kahit saglit." 43 "At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay hindi nagbibigay ng palugit sa kanino man kapag dumating na ang itinakdang oras nito, at Si Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) ang Pinaka-Nakababatid ng lahat ng inyong mga ginagawa." 44 41 (Sūrah At-Tawbah 9:38) 42 (Si Shayk Al-Islām, Ibn Taymiyyah ay sumipi mula sa 'Ijmā 'ng mga Iskolar: "Ang pananatili ng isang lalaki sa Lupain ng Ribāt bilang isang Murābit (isang nagsasagawa ng Ribāt) ay mas mainam pa kaysa sa kanyang paninirahan sa Makkah, Madinah, o sa Baytu'l-Maqdis. Tingnan an Al-Fatāwa: 28/5 ni Shaykh Ibn Taymiyyah) 43 (Sūrah Al-A'rāf 7:34) 44 (Sūrah Al-Munāfiqūn 63:11)
Katotohanan! Sa kamatayan ay mayroong pagkawala ng malay, O' ikaw na nagdurusa! Katotohanan! Ang lagim ng kamatayan ay matindi ngunit hindi mo iyon nauunawaan, at katotohanan! Sa libingan ay mayroong kaparusahan at walang ligtas (ang sinoman) mula dito maliban sa mga matuwid. Katotohanan! Sa loob nito ay mayroong Pagtatanong mula sa nagpaparusang dalawang Anghel: (sa pakahulugan) "Pananatilihin na matatag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga sumampalataya sa Salita na tumatayong matatag sa mundong ito at sa Akhirah at sasanhiin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na mangaligaw yaong mga mapaggawa ng mga kamalian." 45 Kung gayon pagkatapos ng napakalaking panganib na ito, alin sa mga ito (ang kahahantungan) - ang pagpalain at patungo sa walang-hanggang kaluguran o ang maisumpa at kaya (naman) patungo sa kaparusahan ng Apoy. Ang isang Shahīd (martir) ay ligtas mula sa mga ito, hindi siya natatakot sa anomang bagay mula sa mga namiminsalang ito. At ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Hindi mararamdaman ng Shahīd ang sakit ng kamatayan maliban sa ito ay katulad lamang ng isang kurot." 46 Kaya huwag pigilan, O' aking kapatid! Mula sa pagsunggab sa pagkakataong ito, at ikaw ay magiging protektado sa libingan mula sa kaparusahan at ikaw ay magiging matagumpay sa pagtutuos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Magkakamit (ka) ng mainam na balik, ikaw ay maliligtas mula sa pagdurusa sa Pagtatanong at na kung saan pagkaraan noon ay matinding takot, sapagkat a ng mga Shuhadā' (mga Martir) ay buhay kasama ng kanilang Panginoon at (sila ay) tinutustusan, sa kanila ay walang pangamba o kahit na kalungkutan ay wala. Sila ay masaya sa kung ano ang iginawad sa kanila Ni Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa kanyang Kagandahang-Loob at sila ay nagdiriwang, ang kanilang mga kaluluwa ay nasa loob ng katawan ng mga Berdeng Ibon na malayang lumilipad sa pinakamataas na bahagi ng Jannah (ie. Firdaws Al-'Alā). Anong (laking) kaibahan ito sa pagitan ng marangal na kamatayan at ng napakasakit na kamatayan! "Subali't (paano) ang aking mga kamag-anak at kayamanan" Kung sasabihin mo, "...ang aking mga kamag-anak, kayamanan, mga anak, at pamilya ang pumipigil sa akin mula sa (paghayo sa) Jihād", Ang Dakilang Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nagbanggit ng mga Salita na malinaw at hindi 45 (Sūrah Ibrāhīm 14:27) 46 (Iniulat ni At-Tirmidhī, na nagsabing ito ay Hasan Gharīb Sahīh; An-Nasā'ī, Ibn Mājah, Imām Ahmad, Ad-Dārimi, Ibn Hibbān, Abu Na'īm sa Al-Hilya, Al-Bayhaqi, at Al-Baghawī sa Sharh As-Sunnah, lahat ay may bahagyang pagkakaiba-iba sa mga pananalita.)
nakatago: (sa pakahulugan) "...at hindi ang inyong mga kayamanan, o ang inyong mga anak - ang mag dadala sa inyo palapit sa Amin..." 47 At ang Kataas-Taasan ay nagsabi: (sa pakahulugan) "Pinaganda para sa mga tao ang pagmamahal sa mga bagay na kanilang hinangad; mga kababaihan, mga anak, maraming ginto at pilak, mga magagarang kabayo, mga bakahan, at mga lupang sakahan. Ito ang kasi yahan sa kasalukuyang makamundong buhay, ngunit Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mayroong (mas) mainam na gantimpala." 48 At ang Kataas-Taasan ay nagsabi: (sa pakahulugan): "Alamin ninyo na ang buhay sa mundong ito ay laro at paglilibang lamang, ang karangyaan at paghahambog sa isa't-isa at paligsahan sa kayamanan a t mga anak, ay katulad ng sa taniman pagkaraang umulan, dito ang pagtubo (ng pananim) ay kalugod-lugod sa magsasaka, pagkaraan ito ay matutuyo at makikita ninyo na ito ay naninilaw, pagkatapos ito ay magiging dayami (na lamang). Subali't sa Ākhirah ay (naroon) ang masidhing kaparusahan at (ganun din) ang kapatawaran mula Kay Allāh ( Subhānahu wa Ta'Alā) at mainam na kaluguran, samantalang ang buhay sa mundong ito ay isang mapanlilang na kasiyahan lamang." 49 Maraming mga talata ang kahalintulad nito at ang mga ebidensiya ay malinaw at nagniningning. Sa isang Hadīth; "Kung ang kasalukuyang mundo ay nagkakahalaga lamang ng isang pakpak ng isang lamok sa pagtutuos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) -- ay hindi Niya pagbibigyan ang isang Kāfir na makainom mula sa tubig nito" 50 at ang Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi, "Ang lugar ng (isang) latigo ng sinoman sa inyo sa Paraiso ay mas mainam pa sa kasalukuyang mundo at kung ano nasa sa loob nito, ang isang paghayo sa umaga Fī Sabīlillāh o ang isang paghayo sa gabi ay mas mainam pa kaysa sa kasalukuyang mundo at kung ano ang nasa sa loob nito, at ang Hijāb (belo) ng isang babae mula sa mga Tao ng Jannah ay mas mainam pa kaysa sa kasalukuyang mundo at kung ano ang nasa sa loob nito." 51 47 (Sūrah Sabā' 34:37) 48 (Sūrah Ālī-'Imrān 3:14) 49 (Sūrah Al-Hadīd 57:20) 50 (Isinalaysay nina: At-Tirmidhī na nagsabing ito ay Sahīh Gharīb, Al-Hākim, Sahīh ang Isnd ng mga tagapagsalaysay, 'Abdullāh Ibn Al-Mubārak, Al-Bayhaqi sa Shu'ab Al-Īmān) 51 (Sahīh Al-Bukhārī)